“Ένα αγόρι στο εκατομμύριο” της Μόνικα Γουντ (εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ) Όταν μέσα απ΄ τη θλίψη αναδύεται η αισιοδοξία και από την απώλεια η ελπίδα.

           

            Ένα αγόρι, 11 χρονών και κάτι, φεύγει απ΄ τη ζωή υποκύπτοντας σε μια σπάνια ασθένεια που είναι θανάσιμη για ένα, μόλις, παιδί στο εκατομμύριο.

            Ένα λογοτεχνικό έργο που έχει στον πυρήνα του ένα τόσο τραγικό γεγονός, δεν μπορεί παρά να είναι φορτωμένο με θλίψη και φορτισμένο με ποικίλα αρνητικά συναισθήματα. Κι όμως. Το μυθιστόρημα της Αμερικανίδας Μόνικα Γουντ “Ένα αγόρι στο εκατομμύριο” που κυκλοφορεί από τι εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ πετυχαίνει να σου δημιουργήσει τελικά μια αίσθηση αισιοδοξίας, αφήνοντας σου βέβαια και μια γλυκόπικρη γεύση. 

            Η εξέλιξη της ιστορίας θυμίζει τεντωμένο σύρμα πάνω στο οποίο ισορροπεί, άλλοτε κελαηδώντας και άλλοτε σιωπώντας ένα πουλί. Ένα σύρμα που τις άκρες του κρατούν καλά η πενθούσα μητέρα του παιδιού και η μοναδική του φίλη, η Όνα, που διανύει αισίως το 105^ο έτος της ζωής της. Πάνω στο σύρμα ο αποξενωμένος πατέρας που αναλαμβάνοντας να ολοκληρώσει μια ανεκπλήρωτη υποχρέωση του γιου προς τη φίλη, βλέπει την ευκαιρία να επαναπροσεγγίσει την πρώην σύζυγο του, για να διαπιστώσει πως με ό,τι κάνει το σπουδαιότερο που πετυχαίνει είναι να γνωρίσει και να αγαπήσει πραγματικά το γιο του, έστω και αν αυτός δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν, όμως, όλα όσα εκείνος συνήθιζε να κάνει με το δικό του μοναδικό τρόπο, έναν τρόπο που φαίνεται στους άλλους περίεργος και παράξενος. Όλα όσα του επέτρεψαν στο σύντομο πέρασμα του απ΄ τη ζωή να είναι όντως ένα παιδί στο εκατομμύριο, ένα παιδί που άφησε το δικό του ξεχωριστό αποτύπωμα. Όχι ως παιδί θαύμα, ή ως παιδί μοναδικό ταλέντο. Ως ένα παιδί που αγαπούσε παγκόσμια ρεκόρ και  τα πουλιά, πάσχιζε να μάθει να τα ξεχωρίζει απ΄ το κελάηδημα τους και είχε την ικανότητα να ανοίγει τις κλειστές καρδιές των ανθρώπων, σπάζοντας με το δικό του μαλακό ράμφος το σκληρό κέλυφος της μοναξιάς που τους περιέβαλε. Ένα παιδί που όπως λέει σε κάποιο σημείο του βιβλίου η εκατοντάχρονη φίλη του την έκανε να ονειροπολεί.  

            Χάρη σ΄ αυτό το αγόρι η Όνα ταξίδεψε βαθιά μέσα στη μνήμη της, φτάνοντας σχεδόν έναν αιώνα πίσω στη δική της παιδική ηλικία. Είδε με άλλο μάτι πρόσωπα και καταστάσεις, εκτιμώντας τα διαφορετικά. Συμφιλιώθηκε με τον εαυτό της και τα λάθη της.

Η μητέρα του κατάφερε να κάνει το επόμενο βήμα συνεχίζοντας τη ζωή της μέσα στους κόλπους μιας ήδη δημιουργημένης οικογένειας όπου χήρευε η θέση της μητέρας- συζύγου, χωρίς φυσικά να φύγει ποτέ από μέσα της η πίκρα της απώλειας του, που ισοσκελιζόταν, όσο αυτό ήταν δυνατό, απ΄ την ικανοποίηση πως αξιώθηκε να αποκτήσει ένα τόσο ξεχωριστό παιδί.

 Ο πατέρας του, έμαθε ότι ακόμα και αυτά τα λίγα που πρόσφερε στο γιο του έπιασαν τόπο και του επιστράφηκαν στο πολλαπλάσιο. Το κυριότερο όμως ήταν πως ενώ ξεκίνησε απλώς για να βγάλει μια υποχρέωση είδε να αναδύεται από μέσα του ένας εαυτός που δεν ήξερε πως είχε, ένας εαυτός που τον έκανε να αισθάνεται και να λειτουργεί καλύτερα.

             Κλείνοντας το βιβλίο της Μόνικα Γουντ ο κάθε αναγνώστης θα αισθάνεται τον εαυτό του τυχερό. Το “Ένα αγόρι στο εκατομμύριο” δεν είναι απλώς ένα λογοτεχνικό έργο. Είναι μια ακόμα απόδειξη πως η πραγματική λογοτεχνία μπορεί να μας οδηγήσει στο να δούμε τον κόσμο μέσα από μια νέα ματιά. Να συνθέσει με τέτοια μαεστρία και να υφάνει με τέτοια μαστοριά ιστορίες ανθρώπων που ακόμα και αν είναι απλές και πανομοιότυπες με τόσες άλλες, να φαντάζουν μοναδικές και ξεχωριστές σαν να ΄ναι μια στο εκατομμύριο. Να μας υπενθυμίσει πως οι άνθρωποι δεν ζουν μόνο μέσα απ΄ το παρόν και την καθημερινότητα τους. Μπορούν να ζουν και μέσα απ΄ το παρελθόν και τα όνειρα τους.

            Η Γουντ φαίνεται πως κοπίασε και μάλιστα πολύ, αλλά στο τέλος θα πρέπει να αισθάνθηκε περήφανη που παρέδωσε ένα κείμενο με όμορφο ύφος και φράσεις που τις χαρακτηρίζει η αρμονία. Ένα κείμενο που σμιλεύει αργά αλλά σταθερά τις φυσιογνωμίες των ηρώων του, μέσα απ΄ τα πάθη και τα λάθη τους, τα συναισθήματα και τα αναπάντητα ερωτήματα τους, για να τους εμφανίσει μπροστά μας γήινους και αληθινούς. Ήρωες που ενηλικιώνονται και απελευθερώνονται χάρη σ΄ ένα αγόρι που δεν θα καταφέρει ούτε καν να προσεγγίσει τις ηλικίες τους, μα θα καταφέρει κάτι σπουδαιότερο. Να τους αποκαλύψει πως η ομορφιά και η χαρά σ΄ αυτό τον κόσμο μπορεί να κρύβεται ακόμα και μέσα στις εμμονές μας και στις ιδιαιτερότητες μας, ακόμα και μέσα στη μοναξιά μας.

            Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τη μετάφραση του έργου στα ελληνικά από την κ. Έφη Τσιρώνη. Με τη δουλειά που έκανε μας θύμισε τον πλούτο και τον πλουραλισμό της ελληνικής γλώσσας, αποφεύγοντας κάθε είδους ευκολία και πέτυχε τελικά μια ποιοτική και εξαιρετική μετάφραση που αξίζει κάθε έπαινο.