Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Πολιτευτές και κομματάνθρωποι: Οι σταθερές ενός σαθρού αξιακού συστήματος.

             Παλιότερα υπήρχε μια διαφήμιση προϊόντος που κατέληγε στην εξής φράση: «αυτούς ξέρετε, αυτούς εμπιστεύεστε». Άγνωστο τι αποτελέσματα είχε για το προϊόν, αλλά γνωστό πως είναι μια απ΄ τις φράσεις που περιγράφει με απόλυτη, σχεδόν, ακρίβεια τη λογική και τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν εδώ και χρόνια το πολιτικό μας σύστημα. Κάθε κόμμα που αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας επιβεβαίωνε την πολιτική του κυριαρχία μετατρέποντας τον κρατικό μηχανισμό σε φέουδο του. Και αν για τις χαμηλές ή μεσαίες θέσεις του μηχανισμού αξιοποιούνταν υπηρετούντες φίλα προσκείμενοι στο κόμμα υπάλληλοι, για τις υψηλές επιλέγονταν πολιτευτές και κομματάνθρωποι. Τα ένσημα υπηρεσίας και προσφοράς στην παράταξη αρκούσαν και υπερκάλυπταν τα κενά σε γνώσεις, εμπειρία και ικανότητες, καθώς ίσχυε αυτό που έλεγε η διαφήμιση. «Αυτούς ήξεραν, αυτούς εμπιστεύονταν».
            Η πρακτική αυτή που θεσμοθετήθηκε ως λογική και εφαρμόστηκε απ΄ όλους και σε όλα τα επίπεδα εξουσίας, από την αυτοδιοίκηση μέχρι την κεντρική διοίκηση, ακόμα και απ΄ τα αριστερά σχήματα έστω και αν συγκυβέρνησαν σποραδικά και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, κυρίως στο χώρο της αυτοδιοίκησης, μπορεί να καταγγέλθηκε κατά καιρούς από πολλούς, αλλά λίγοι φώναξαν με όλες τους τις δυνάμεις το προφανές. Πως γύριζε τη χώρα πίσω και την κρατούσε καθηλωμένη στο παρελθόν την ώρα που ο κόσμος πήγαινε μπροστά και άλλαζε αφήνοντας πίσω του εσφαλμένες και ξεπερασμένες αντιλήψεις.

            Η κρίση κονιορτοποίησε μια σειρά από ευτελείς αξίες που δημιουργήσαμε τα τελευταία χρόνια και κάποιοι άρχισαν να ελπίζουν πως θα σάρωνε και ορισμένες νοοτροπίες και λογικές. Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού που πιστοποιήθηκε απ΄ τις διπλές εκλογές του 2012, οδηγώντας στην ανάγκη Κυβερνήσεων συνεργασίας, ενδυνάμωσε την ελπίδα πως το «αυτούς ξέρουν, αυτούς εμπιστεύονται», θα γινόταν «επιλέγουμε όσους αξίζουν, με όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά κριτήρια, γιατί προέχει το συμφέρον της χώρας και όχι του πολιτικού συστήματος».
            Η ελπίδα ξεθώριασε νωρίς και άρχισε να χάνεται νωρίς καθώς οι επιλογές σε Διοικήσεις Δημόσιων οργανισμών έδειχναν πως κάποια πράγματα σ΄ αυτό τον τόπο δύσκολα αλλάζουν, αν αλλάξουν ποτέ. Ακόμα και αν οι καιροί και το δημόσιο συμφέρον το απαιτούν.
            Υπήρξε μάλιστα προ ενός έτους, περίπου, και η γνωστοποίηση της είδησης που έλεγε πως οι τότε τρεις κυβερνητικοί εταίροι (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ.) είχαν βρει και την αριθμητική σχέση που έπρεπε να διέπει τη συνεργασία τους (σ. σ. 4,2,1… κάπως έτσι) στους διορισμούς δημόσιων λειτουργών. Οι ίδιοι προφανώς θα την ονόμαζαν «σχέση εμπιστοσύνης». Κάποιοι κυνικοί μπορεί να την ονόμαζαν «σχέση συναλλαγής». Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ο χαρακτηρισμός που μετράει, αλλά η ύπαρξη και το περιεχόμενο της σχέσης…  
            Σήμερα η σχέση αυτή μάλλον θα έχει γίνει 2 προς 1, ή 3 προς 1. Μικρή σημασία έχει. Το σημαντικό είναι πως αποδεικνύει το πόσο σαθρό ήταν και εξακολουθεί να παραμένει το πολιτικό μας σύστημα. Είχε την ευκαιρία, λόγω της αναμφισβήτητης αναγκαιότητας για αλλαγές και της αξιοθαύμαστης ανοχής μέχρι και συναίνεσης των πολιτών γι΄ αυτές, να αποτινάξει πολλά απ΄ τα στραβά και άσχημα που το χαρακτηρίζουν. Επέλεξε να μην το κάνει. Απολύτως συνειδητά.
            Την ώρα που τα μορφωμένα παιδιά μας, ορισμένα απ΄ τα καλά μυαλά μας, ξεκινούν την εναγώνια αναζήτηση του μέλλοντος τους στο εξωτερικό, εμείς εδώ παραγεμίζουμε τον κρατικό μηχανισμό με πολιτευτές και κομματανθρώπους. Τα πανεπιστήμια μας έβγαλαν τα τελευταία χρόνια ακόμα και πτυχιούχους για τη Διοίκηση των νοσοκομείων, για παράδειγμα, τους οποίους δεν θα αξιοποιήσει ποτέ κανείς. Τουλάχιστον το σημερινό πολιτικό σύστημα. Οι γνώσεις και η εξειδίκευση τους δεν θα συνοδευτεί ποτέ απ΄ το προσόν της εμπειρίας, γιατί οι ανάλογες θέσεις είναι και θα παραμείνουν πιασμένες. Οι νέοι άνθρωποι, οι πραγματικά μορφωμένοι, κακώς πίστεψαν πως η πατρίδα μπορεί κάποτε να τους χρειαζόταν. Αν είχαν περάσει από κάποιο κόμμα θα καταλάβαιναν τι χρειαζόταν η πατρίδα πραγματικά.

            Συγχωρείστε με γιατί εδώ έχω κάνει κάποιο λάθος. Ταύτισα την πατρίδα με το πολιτικό μας σύστημα. Είναι δικό μου το λάθος όμως, ή μήπως είναι αυτό για το οποίο μας έπεισαν χρόνια και εξακολουθούν να το επαναλαμβάνουν. Πώς πολιτικό σύστημα ίσον πατρίδα. Αν είναι έτσι, μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοούν όταν λένε πως χρειάζονται θυσίες για να σώσουμε την πατρίδα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«Γιαλάν Ντουνιάς» του Μιχάλη Πιτένη, εκδόσεις Γράφημα Της Δήμητρας Καραγιάννη (περ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τ. 211-212, χειμώνας 22-23)

Ο Μ.Π. είναι από τις διακριτές πνευματικές οντότητες της πόλης, της περιοχής και όχι μόνο. Συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων, τα οποία όχι άδ...