Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς.

            Τους φοβάμαι. Όσους φουσκώνουν και υποτίθεται πως θωρακίζουν τα κορμιά τους με τα γυμναστήρια και τις διάφορες ουσίες, την ίδια ώρα που επιτρέπουν σε άλλους να τους χειραγωγούν και να φουσκώνουν τα μυαλά τους με ιδεολογίες και θεωρίες που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ακριβώς πρεσβεύουν και πού οδηγεί η εφαρμογή τους.

            Τους φοβάμαι. Όσους φορούν με καμάρι μια μαύρη μπλούζα, που φέρει πάνω της σύμβολα, τη σημασία και την ιστορία των οποίων αγνοούν, και αναζητούν την παλληκαριά τους σε ιδιωτικούς στρατούς, περιμένοντας ένα παράγγελμα για να επιτεθούν σε όποιον δεν θα τολμούσαν ποτέ να το κάνουν μόνοι.

            Τους φοβάμαι. Όσους σηκώνουν τη σφιγμένη τους γροθιά και κραυγάζουν πως είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν την πατρίδα, τα ιερά και όσια της φυλής, όταν με τις πράξεις αλλά και τα λεγόμενα τους κάνουν αυτή την πατρίδα να φαίνεται μικρή και ασήμαντη.

            Τους φοβάμαι. Όσους αποφεύγουν να ρίξουν μια ματιά στον καθρέπτη για να μη δουν πως παραμορφώνει το πρόσωπο τους το μίσος, περισσότερο απ΄ όσο παραμορφώνει ο πόνος τα πρόσωπα των θυμάτων της βίας τους.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς. Του συνταγματικού, ή δημοκρατικού τόξου, της νομιμότητας και των θεσμών, που αποδεικνύετε καθημερινά πως είστε μικροί για τα μεγάλα και μεγάλοι για τα μικρά.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς. Πού δεν μπορείτε να συμφωνήσετε στα απλά και αυτονόητα, όσα θα διευκόλυναν και θα καλυτέρευαν τη ζωή των πολλών, αλλά έχετε μονίμως προσηλωμένη την προσοχή και τις δυνάμεις σας στο πώς θα διαιωνίσετε την παρουσία σας και θα διατηρήσετε τη μικρή ή τη μεγάλη εξουσία σας.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς. Πού εκστομίζετε διαρκώς κατηγορίες και απειλές για κρεμάλες, αντί να κάνετε ένα βήμα πίσω απ΄ το προσωπικό σας συμφέρον και να αναζητήσετε τις λύσεις που θα βγάλουν τους πολλούς απ΄ το αδιέξοδο.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς. Που κατηγορείτε με ευκολία τους άλλους ως φασίστες και κρύβετε κάτω απ΄ τα ακριβά σας κοστούμια το δικό σας φασισμό, αυτό το φασισμό που οδηγεί μόνο σε θυσίες και απώλειες, χωρίς να προσφέρει κάποια πραγματική ελπίδα.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς. Τους πολλούς που αρνούμαστε πεισματικά να αναλάβουμε την όποια ευθύνη, λες και ήρθε μια μέρα που ανακαλύψαμε ξαφνικά πως σε άλλον τόπο κοιμηθήκαμε και σε άλλο ξυπνήσαμε.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς. Που πιστέψαμε την εποχή που το πορτοφόλι μας γέμιζε ότι είχαμε βρει το δικό μας παράδεισο, όπου όλα φύτρωναν, καλλιεργούνταν και άνθιζαν μόνα τους και εμείς έπρεπε απλώς να απλώνουμε το χέρι για να μαζεύουμε τους καρπούς.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς. Που όταν είχαμε την ευκαιρία να σκάψουμε βαθιά, περιοριστήκαμε στο να οικοδομήσουμε μια κοινωνία με επιφανειακές και ευτελείς αξίες τις οποίες σαρώνει κάθε μέρα η κρίση.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς. Που επιτρέψαμε στους δεύτερους να είναι αυτοί που είναι, κατώτεροι των περιστάσεων και μικροί τη μεγάλη αυτή ώρα της δυσκολίας, καθώς τόσα χρόνια εμείς τους επιβραβεύαμε με την ψήφο και το χειροκρότημα μας.

Αυτούς που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους δημιούργησαν τις συνθήκες για να φυτρώσουν τα άνθη του κακού. 

Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς. Που συμβάλαμε έτσι ώστε οι πρώτοι να αυξάνονται και να πληθύνονται, απειλώντας μας πλέον όλους, αφού τους ενθαρρύναμε με την επιδοκιμασία ή την ανοχή μας, βρίσκοντας άλλοθι γι΄ αυτή μας τη στάση στο θυμό, την οργή ή την αγανάκτηση όσων είχαμε χάσει. Ένα δίκιο το είχαμε βέβαια, αλλά ίσως τελικά το χάσουμε και αυτό καθώς το μίσος και η βία είναι σίγουρο πως τίποτα απ΄ όσα χάσαμε δεν θα μας φέρουν πίσω. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να μας πάρουν και ό,τι μας απέμεινε…